door WHV » wo sep 20, 2017 10:59
Wat een boel verschillende reacties. Ben zelf weduwnaar, 's morgens hebben we elkaar een kus gegeven en naar het werk gegaan, ze is nooit meer thuis gekomen. Na 22 jaar stopt de wereld even.
Ieder "afscheid" is weer anders, ieder mens is anders, ieder zijn eigen ruimte. Wat me hier opvalt na het lezen van de berichten dat de negativiteit met het omgaan met een weduwnaar overheerst. Eigenlijk bijzonder, kan de vraag eens niet andersom gesteld worden, hoe voelt het voor een weduwnaar om een relatie aan te gaan met iemand die gescheiden bijvoorbeeld is. Misschien een belichting van een andere kant en daarmee een stukje inzicht kan geven.
Vanuit het perspectief van een weduwnaar:
Een nieuwe relatie aangaan is nieuw, spannend, je voelt je onbeholpen. Je hebt een rugzak, geen kleintje. Je verteld je "date" je verleden, je wacht de reactie af. Eigenlijk altijd positief en begrip.
Je begint een nieuw leven en ja je verleden boetseert dat nieuwe leven, een nieuw hoofdstuk maar je neemt ook je naslag werk mee. Je hebt wel eens momenten dat je weer even in het verleden leeft maar je weet ook heel goed dat je door moet. Dat zijn vaak de momenten dat je vaak "onder druk" gezet word door je nieuwe relatie om er over te praten, je gevoelens te tonen. Ze willen graag helpen en misschien allemaal goed bedoeld maar geeft mij een erg onbehaaglijk gevoel, "gooi het er maar uit, dan ben je het kwijt en kun je je weer weer focussen op mij en ben je de ander vergeten."
Vergeten doe je nooit meer, er is een wond geslagen, geen kleine. Wonden helen maar het litteken blijft. Dit zijn dan vaak de momenten dat je, misschien wel onbewust,het gevoel krijgt een keuze moet maken zij eruit of ik. Je bent niet gescheiden, je had geen ruzie, je wilde samen oud worden het is niet je ex. Die keus kun je dus niet maken als weduwnaar. Door dit soort, vaak onbedoelde, dingen neem ik afstand. Ik denk dan: wat nu als jij komt te overlijden, wil je dan herinnerd worden of wil je weggeduwd worden. De volgende gedachte die er dan achteraan komt, het woordje overlijden. Kan ik het handelen als je nieuwe geluk komt te overlijden. Ja ik zeg het goed, je nieuwe geluk, niet een tweede plaats, verleden is verleden, heden is nu. Het maakt je ook bang, wat nu als ik mijn geluk, je fijne gevoel, je liefde om wat voor een reden dan ook verliest. Weer die pijn, ik wil dat niet, niet nog eens. Ik neem afstand, een zelf beschermingsmechanisme treed in werking, je gaat diegenen die je lief hebt wegduwen.
Tips?
Nee die heb ik niet. Het enige dat ik mee kan geven is dat je de overledene niet moet zien als een ex. En ja je mag het er best wel eens over hebben als de herinneringen zoals foto's en dergelijke in een huis de boventoon voeren. Ja en er over praten mag best, maar niet van "het moet nu, ik wil dat". Wat betreft de weduwnaar, het verleden is achter je, je leeft nu dus rekening houden met je nieuwe partner zal je echt moeten doen.
Wat een boel verschillende reacties. Ben zelf weduwnaar, 's morgens hebben we elkaar een kus gegeven en naar het werk gegaan, ze is nooit meer thuis gekomen. Na 22 jaar stopt de wereld even.
Ieder "afscheid" is weer anders, ieder mens is anders, ieder zijn eigen ruimte. Wat me hier opvalt na het lezen van de berichten dat de negativiteit met het omgaan met een weduwnaar overheerst. Eigenlijk bijzonder, kan de vraag eens niet andersom gesteld worden, hoe voelt het voor een weduwnaar om een relatie aan te gaan met iemand die gescheiden bijvoorbeeld is. Misschien een belichting van een andere kant en daarmee een stukje inzicht kan geven.
Vanuit het perspectief van een weduwnaar:
Een nieuwe relatie aangaan is nieuw, spannend, je voelt je onbeholpen. Je hebt een rugzak, geen kleintje. Je verteld je "date" je verleden, je wacht de reactie af. Eigenlijk altijd positief en begrip.
Je begint een nieuw leven en ja je verleden boetseert dat nieuwe leven, een nieuw hoofdstuk maar je neemt ook je naslag werk mee. Je hebt wel eens momenten dat je weer even in het verleden leeft maar je weet ook heel goed dat je door moet. Dat zijn vaak de momenten dat je vaak "onder druk" gezet word door je nieuwe relatie om er over te praten, je gevoelens te tonen. Ze willen graag helpen en misschien allemaal goed bedoeld maar geeft mij een erg onbehaaglijk gevoel, "gooi het er maar uit, dan ben je het kwijt en kun je je weer weer focussen op mij en ben je de ander vergeten."
Vergeten doe je nooit meer, er is een wond geslagen, geen kleine. Wonden helen maar het litteken blijft. Dit zijn dan vaak de momenten dat je, misschien wel onbewust,het gevoel krijgt een keuze moet maken zij eruit of ik. Je bent niet gescheiden, je had geen ruzie, je wilde samen oud worden het is niet je ex. Die keus kun je dus niet maken als weduwnaar. Door dit soort, vaak onbedoelde, dingen neem ik afstand. Ik denk dan: wat nu als jij komt te overlijden, wil je dan herinnerd worden of wil je weggeduwd worden. De volgende gedachte die er dan achteraan komt, het woordje overlijden. Kan ik het handelen als je nieuwe geluk komt te overlijden. Ja ik zeg het goed, je nieuwe geluk, niet een tweede plaats, verleden is verleden, heden is nu. Het maakt je ook bang, wat nu als ik mijn geluk, je fijne gevoel, je liefde om wat voor een reden dan ook verliest. Weer die pijn, ik wil dat niet, niet nog eens. Ik neem afstand, een zelf beschermingsmechanisme treed in werking, je gaat diegenen die je lief hebt wegduwen.
Tips?
Nee die heb ik niet. Het enige dat ik mee kan geven is dat je de overledene niet moet zien als een ex. En ja je mag het er best wel eens over hebben als de herinneringen zoals foto's en dergelijke in een huis de boventoon voeren. Ja en er over praten mag best, maar niet van "het moet nu, ik wil dat". Wat betreft de weduwnaar, het verleden is achter je, je leeft nu dus rekening houden met je nieuwe partner zal je echt moeten doen.